Η Επανάσταση του ποδηλάτου

Η αρχή της Επανάστασης δεν έμοιαζε καθόλου με τέτοια. Δεν είμαι σίγουρος με τι ακριβώς έμοιαζε, και μάλλον κανείς δεν είναι, μια που ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε η Επανάσταση ήταν να ωραιοποιήσει την σχετική ιστοριογραφία, οπότε οι αντικειμενικές πηγές γύρω από το ζήτημα είναι σήμερα ελάχιστες.



Ωστόσο, οσο περισσότερο το σκέφτομαι, νομίζω οτι εκείνα τα χρόνια ελάχιστοι απο όσους έπαιρναν μέρος σε κείνες τις φιέστες, θα μπορούσαν να είχαν έστω και αμυδρά στο μυαλό τους πως οτι έκαναν τότε θα έμελλε να ξεκινήσει αυτό που σήμερα ονομάζεται Επανάσταση.

Στην αρχή το έκαναν επειδή απλά τους άρεσε το ποδήλατο.Έπαιρναν το ποδήλατο τους το πρωί και κατέβαιναν στην δουλειά τους, αντί να στριμώχνονται με ΙΧ και λεωφορεία στο κυκλοφοριακό χάος της πόλης – και ταυτόχρονα, γυμναζόντουσαν.

Στην εξάπλωση εκείνης της μόδας – γιατί έτσι το έβλεπαν τότε οι περισσότεροι, ως μόδα – βοήθησε και αυτό το πράγμα που είχαν εκείνη την εποχή, το Internet. Βλέπετε, δεν είχαν ακόμα τα αισθητηριακά νανοσυμπληρώματα που παίρνει ο κόσμος σήμερα, οπότε χρησιμοποιούσαν το Internet – που όπως λένε τα βιβλία της ιστορίας, ήταν ενα δίκτυο ηλεκτρονικών υπολογιστών που φαίνεται οτι φτιάχτηκε μερικές δεκαετίες προ Επανάστασης, για να μπορείς να βλέπεις τσόντες και γάτες.

Όπως και να’χει, το Internet βοήθησε πολύ στην εξάπλωση του ποδηλάτου. Οι ποδηλάτες οργανωνόταν, συζητούσαν για ποδήλατα, και διοργάνωναν ποδηλατοδρομίες στις οποίες έκαναν το γύρο της πόλης με ποδήλατο, μερικές φορές μάλιστα ντυμένοι. Ο περισσότερος κόσμος τους θεωρούσε λιγάκι γραφικούς η λιγάκι πειραγμένους, αλλά η αλήθεια είναι οτι τα κίνητρα τους ήταν ως επι το πλείστον αγνά.

Όπως ήταν φυσικό, η μόδα του ποδηλάτου, έπιασε – απο κεί που έβλεπες πότε πότε κανένα ποδήλατο στο δρόμο, σιγά σιγά άρχισε να γίνεται συνηθισμένο θέαμα, και οι ποδηλατοδρομίες γινόντουσαν όλο και πιο μαζικές, πράγμα που άρεσε στον κόσμο που είχε βαρεθεί να βλέπει γυμνό μόνο τον Τερζόπουλο. Και με την εξάπλωση της μόδας, ακολούθησαν και οι κοινωνικές διεργασίες.

Τα ποδήλατα αυξήθηκαν και ο κόσμος άρχισε να ζητά τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων, αίτημα που ικανοποιήθηκε μετά χαράς απο τις προ-επαναστατικές τοπικές κυβερνήσεις, και όλο και περισσότεροι πολιτικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν, η να παριστάνουν οτι χρησιμοποιούν, ποδήλατο στις καθημερινές τους μετακινήσεις, συγκεντρώνοντας τη συμπάθεια, και μερικές φορές και την ψήφο του κόσμου.

Η επίσημη αρχή της Επανάστασης τοποθετείται εκείνη την ημέρα των εκλογών που οι ποδηλάτες μπήκαν στη Βουλή. Στην αρχή ήταν λίγοι, αλλά η αρχή είχε γίνει. Προώθησαν ενεργά μέτρα για την εξάπλωση του ποδηλάτου και τη στήριξη του ως μέσο μεταφοράς, και δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι που το κόμμα Ριζοσπαστικό Πετάλι πήρε την εξουσία, ύστερα απο εκείνη την μαζική εξέγερση με τα θωρακισμένα ποδήλατα στην πλατεία Συντάγματος, τη μέρα που σήμερα γιορτάζουμε ως Ημέρα Επανάστασης, η Ημέρα Μηδέν.

Στην αρχή, το Επαναστατικό καθεστώς έζησε εποχές μεγάλης δημοφιλίας. Ήταν άνθρωποι νέοι, άφθαρτοι απο την πολιτική ως επι το πλείστον, είχαν όραμα και ελπίδες. Και τα πρώτα μέτρα που πήραν ήταν ακριβώς αυτά που ζητούσε τότε ο λαός. Απέλυσαν τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους και τους αντικατέστησαν με αξιοπρεπείς ποδηλάτες. Έστειλαν μερικούς πολιτικούς στα δικαστήρια, και όλους τους υπόλοιπους σπίτι τους.

Κάποιοι βέβαια απο τους πιο έξυπνους κατάφεραν να επιβιώσουν στην πολιτική. Όταν είδαν προς τα που πάει το πράγμα, αγόρασαν ποδήλατο και έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές της Επανάστασης, μεταξύ των οποίων και εκείνος ο κρητικός, ο Μητσοτάκης, που ακόμα και το έτος 87 Μ.Π. (Μετά Ποδηλάτου, δηλαδή με το καινούριο Επαναστατικό ημερολόγιο), τον έβλεπες συχνά-πυκνά να κυκλοφορεί με ποδήλατο.

Κάτι ευτυχώς που δεν κατάφεραν να κάνουν εκείνα τα αποβράσματα με τις σβάστικες, μια που οι περισσότεροι παραήταν χοντροί για να ανέβουν σε ποδήλατο, απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνεις μέλος του Επαναστατικού Κόμματος, που κέρδιζε τετραετία με τετραετία τις εκλογές – για το διάστημα που γινόταν εκλογές, μέχρι να καταργηθούν τελείως υστέρα απο την ιστορική απόφαση της Συντακτικής Ποδηλατοδρομίας.

Τα περισσότερα μέτρα που πήρε η Επανάσταση βέβαια, αφορούσαν το ποδήλατο. Η κατοχή ποδηλάτου έγινε υποχρεωτική, και το κέντρο όλων των πόλεων πεζοδρομήθηκε, πράγμα που έκανε μεγάλη διαφορά στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της πόλης – τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, όταν ακόμα επιτρεπόταν η κυκλοφορία λιγοστών αυτοκινήτων έξω απο το κέντρο της πόλης, πρίν απαγορευτεί συνολικά σε όλη την επικράτεια (εκτός απο την Λάρισσα, ύστερα απο εκείνη την ιστορική διακρατική συμφωνία της Επαναστατικής Κυβέρνησης με την Γερμανία για την διαγραφή του δημόσιου χρέους, που χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό όπλο την απαγόρευση εισαγωγών Porsche Cayenne).

Με το πέρασμα του χρόνου, η Επανάσταση γινόταν όλο και πιο ριζοσπαστική. Τα ταξί και τα λεωφορεία καταργήθηκαν, πράγμα που δημιούργησε κάποιο πρόβλημα στους κατοίκους που λόγω αναπηρίας η ηλικίας δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ποδήλατο, και έπρεπε να χρησιμοποιούν εκείνα τα διθέσια ποδήλατα με οδηγό.

Ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων καταργήθηκε, όπως και τα τραίνα, που αντικαταστάθηκαν με μια απο τις μεγαλύτερες καινοτομίες της Επανάστασης – πελώρια ποδήλατα με 512 αναβάτες που έκαναν 8 φορές καθημερινά την διαδρομή μεταξύ πρωτεύουσας και συμπρωτεύουσας, κάτι λιγότερο απο 500 χιλιόμετρα. Μάλιστα για τους επιβάτες της πρώτης θέσης, υπήρχε ειδική διαμόρφωση που τους επέτρεπε να ξεκουράζονται, και στη θέση αυτών έκαναν πετάλι οι καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα, ποινή που επιβλήθηκε καθολικά για το αδίκημα της αντιποδηλατικής συμπεριφοράς, σε όλους όσους αρνήθηκαν να αποκτήσουν ποδήλατο.

Αναμφίβολα όμως το έργο της Επανάστασης που έμελλε να χαραχτεί στη μνήμη όλων μας ήταν η Πολεοδομική Αποδόμηση. Ύστερα απο μελέτες, εντοπίστηκαν τα σημεία της επικράτειας που λόγω γεωγραφικών ανωμαλιών, δυσχέραιναν την χρήση ποδηλάτου (μεταξύ των οποίων οι δυο μεγάλοι λόφοι της πρωτεύουσας και ολόκληρη η πόλη της Λαμίας). Τα μέρη αυτά εκκενώθηκαν και το γεωγραφικό ανάγλυφο ισοπεδώθηκε με συστηματικούς βομβαρδισμούς απο τα ποδηλατοπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας. Οι λίγοι κάτοικοι που αρνήθηκαν να εκκενώσου τα σπίτια τους κατηγορήθηκαν για αντιποδηλατική συμπεριφορά και στάλθηκαν ως εργάτες στα
Αυτοδιαχειριζόμενα Στρατόπεδα Κοινωνικής Αναμόρφωσης της Εθνικής Ποδηλατοβιομηχανίας.
Παρ’ολες όμως τις θαυμαστές κοινωνικές αναμορφώσεις που έφερε η Επανάσταση, δεν λείπουν τα παρατράγουδα και οι αντιδράσεις, οι οποίες μάλιστα τώρα τελευταία έχουν αρχίσει να αποκτούν ανησυχητική έκταση, δημιουργώντας κοινωνικές αναταραχές.

Δεν ήταν μόνο η περσινή επίθεση με εκρηκτικά στους Τηλεπαθητικούς Αναμεταδότες που αποδόθηκε σε πράκτορες ξένων αντεπαναστατικών δυνάμεων και που έκανε άχρηστο το Εθνικό Τηλεπαθητικό Δίκτυο για δυο μήνες, οδηγώντας πολλούς στο να ξεθάψουν εκείνα τα αρχαία WiMAX συστήματα και να προσπαθήσουν να ξαναστήσουν σε λειτουργία το Internet – κάποιος μάλιστα ανακάλυψε οτι είχε και ενα πλήρες backup με όλες τις γάτες της προεπαναστατικής εποχης.

Δεν ήταν απλώς οι αποκαλύψεις εκείνου του δημοσιογράφου για την μελέτη του Εθνικού Ποδηλάτειου Πανεπιστημίου που κατέγραφε τις σοβαρότατες ασθένειες που οφείλονται στην ανεπαρκή φυσική αγωγή με ποδήλατο, βάσει της οποίας η Επαναστατική Κυβέρνηση κατάργησε επιτέλους το αναχρονιστικό προεπαναστατικό Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Δεν είναι ούτε μόνο οι τοπικές εξεγέρσεις στην ύπαιθρο, υποκινημένες απο την Οργάνωση Πεζών, μιας τρομοκρατικής οργάνωσης τα μέλη της οποίας αρνούνται να χρησιμοποιήσουν ποδήλατο, παρά την γενναία καταστολή της Επαναστατικής Κυβέρνησης και τις δημόσιες εκτελέσεις πρωτεργατών της οργάνωσης στο Ποδήλατο Δίχως Σέλα, στην κεντρική Πλατεία Ποδηλάτου της πρωτεύουσας.
Δεν ειναι το σαμποτάζ – έργο κι αυτό ξένων δυνάμεων προφανώς – στην ΕΘνική Ποδηλατοβιομηχανία, που μας ανάγκασε όλους μας να δουλεύουμε διπλοβάρδια και τριπλοβάρδια για να αποκαταστήσουμε την Εθνικη Παραγωγή, τόσο σημαντική στις ημέρες οικονομικής κρίσης που περνάει το Έθνος.

Ούτε κάν η μαζική πεζοπορεία που έχει προκηρύξει η Οργάνωση Πεζών για την μεθεπόμενη εβδομάδα, τη μέρα της επετείου της Επανάστασης, στο μνημείο του Άγνωστου Ποδηλάτη, με χειρόγραφες αφισέτες που κυκλοφορούν απο χέρι σε χέρι – τίς είδα κι εγώ σήμερα στη δουλειά.
Ειναι περισσότερο ο φόβος.
Ο φόβος που βλέπεις στα μάτια του κόσμου καθώς κάνεις την καθιερωμένη μεσημεριανή ποδηλατοδρομία. Τα συνομωτικά βλέμματα ορισμένων όταν βλέπουν στις γωνίες των δρόμων τις πάνοπλες Μονάδες Προστασίας Ποδηλάτη. Ο φόβος να κινηθείς, ο φόβος να ζήσεις, ο φόβος του να μιλήσεις ελεύθερα. Εκείνες οι φοβισμένες, κοφτές αρνητικές απαντήσεις που παίρνεις απο γνωστούς όταν τους ρωτάς αν ξέρουν γιατί εξαφανίστηκε ξαφνικά ο τάδε κοινός φίλος.
Ο φόβος που βλέπεις να λείπει απο κείνα τα άμυαλα παιδιά που ξεφυτρώνουν απο τις γωνίες των δρόμων τα βράδια, για να ζωγραφίσουν με σπρέυ στους τοίχους το αισχρό σκίτσο με το ποδήλατο με σβάστικες αντι για ρόδες.

Ο φόβος που νιώθω ακόμα κι εγώ, τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές. Ο φόβος που βλέπω καθημερινά στα μάτια της Κορνηλίας απο τη μέρα που αρνήθηκα να συνυπογράφω το Έντυπο Εθελοντικής Γενετικής Μηχανικής στην αίτηση που κάναμε για να πάρουμε Αδεια Αναπαραγωγής, μετά το νεο νόμο της Επαναστατικής Κυβέρνησης για τον Πόδηλάτη του Νέου Αιώνα. Ο φόβος που ένιωθα κάθε μέρα τις τελευταίες ημέρες βλέποντας γύρω μου ανθρώπους που δεν γνώρισα ποτέ μου να παρακολουθούν τις κινήσεις μου.
Ο φόβος που νιώθω ακόμα και αυτή τη στιγμή, ο φόβος μήπως οι θόρυβοι που ακούω έξω απο την πόρτα είναι οι Φρουροί του Ποδηλάτη, που έρχονται να με συλ

Πηγή  http://ricudis.wordpress.com