Ύστερα απο ώριμη (!) σκέψη και προτροπές φίλων, είπα κι εγώ να πάρω μέρος στο μοναδικό ασφάλτινο αγώνα της ευρύτερης περιοχής (εκτός αν κάποιος μου διαφεύγει).
Το ποδήλατο είχε φορτωθεί απο το βράδυ, ξύπνημα στις 7, καφεδάκι και δρόμο! Μετά μια ώρα διαδρομής περνούσα πάνω απο τη λίμνη.
Η μέρα φαινόταν ότι θα ήταν ζεστή. Γαμώτο, σκέφτηκα, και δεν ξέρω και την διαδρομή. Πάρκαρα μέσα στα Σέρβια και ξεκίνησα για την κεντρική πλατεία. Ο κεντρικός δρόμος ήταν ακόμα άδειος. Η ησυχία πριν την καταιγίδα....
Φτάνοντας στην πλατεία, ο κόσμος ήδη μαζευόταν. Ο τερματισμός θα ήταν σε ανάβαση
Ανέβηκα πάνω, γράφτηκα στην γραμματεία, παρέλαβα το νούμερο μου και μετά χάζεψα την διαδρομή. Η αφίσα ήταν πολύ χρήσιμη
Απο τα υψομετρικά φαινόταν ότι όλη η διαδρομή ήταν πάνω, αλλά τα συνολικά δεν ήταν τόσο πολλά (800 μ. σύνολο). Τα σήματα τα θυμήθηκα αργότερα μέσα στον αγώνα` χρήσιμα, πολύ χρήσιμα!
Παρατήρησα ότι ανά 10 χλμ θα υπήρχε υδροδοσία. Δεν θα μου χρειαστεί, σκέφτηκα, έχω μαζί 2 παγούρια.... Λάθος σκέψη τελικά.
Οι παίδες έπιναν καφεδάκι. Είχαν προλάβει να έρθουν νωρίτερα
Κατέβηκα την πλατεία προς τα παιδιά απο το For Bikes Πτολεμαίδας που είχαν φέρει service μαζί τους.
Τα είπαμε για λίγο και μετά έφυγα για να ετοιμαστώ. Δεν χρειάστηκα πολύ χρόνο. Η κυρία ήταν έτοιμη και ανυπομονούσε
Ντύθηκα, άρχισα το ζέσταμα πάνω κάτω, πάνω κάτω και σε λίγο κληθήκαμε να μαζευτούμε στην εκκίνηση. Με βρήκατε;
Εδώ τελειώνει το φωτορεπορτάζ και συνεχίζεται απλό ρεπορτάζ
Το ποδήλατο είχε φορτωθεί απο το βράδυ, ξύπνημα στις 7, καφεδάκι και δρόμο! Μετά μια ώρα διαδρομής περνούσα πάνω απο τη λίμνη.
Η μέρα φαινόταν ότι θα ήταν ζεστή. Γαμώτο, σκέφτηκα, και δεν ξέρω και την διαδρομή. Πάρκαρα μέσα στα Σέρβια και ξεκίνησα για την κεντρική πλατεία. Ο κεντρικός δρόμος ήταν ακόμα άδειος. Η ησυχία πριν την καταιγίδα....
Φτάνοντας στην πλατεία, ο κόσμος ήδη μαζευόταν. Ο τερματισμός θα ήταν σε ανάβαση
Ανέβηκα πάνω, γράφτηκα στην γραμματεία, παρέλαβα το νούμερο μου και μετά χάζεψα την διαδρομή. Η αφίσα ήταν πολύ χρήσιμη
Απο τα υψομετρικά φαινόταν ότι όλη η διαδρομή ήταν πάνω, αλλά τα συνολικά δεν ήταν τόσο πολλά (800 μ. σύνολο). Τα σήματα τα θυμήθηκα αργότερα μέσα στον αγώνα` χρήσιμα, πολύ χρήσιμα!
Παρατήρησα ότι ανά 10 χλμ θα υπήρχε υδροδοσία. Δεν θα μου χρειαστεί, σκέφτηκα, έχω μαζί 2 παγούρια.... Λάθος σκέψη τελικά.
Οι παίδες έπιναν καφεδάκι. Είχαν προλάβει να έρθουν νωρίτερα
Κατέβηκα την πλατεία προς τα παιδιά απο το For Bikes Πτολεμαίδας που είχαν φέρει service μαζί τους.
Τα είπαμε για λίγο και μετά έφυγα για να ετοιμαστώ. Δεν χρειάστηκα πολύ χρόνο. Η κυρία ήταν έτοιμη και ανυπομονούσε
Ντύθηκα, άρχισα το ζέσταμα πάνω κάτω, πάνω κάτω και σε λίγο κληθήκαμε να μαζευτούμε στην εκκίνηση. Με βρήκατε;
Εδώ τελειώνει το φωτορεπορτάζ και συνεχίζεται απλό ρεπορτάζ
Ο Αγώνας
Ξεκινήσαμε στις 10μιση απο την ευθεία που φεύγει απο Σέρβια. Η τεράστια κατηφόρα μας έδινε την ευκαιρία να κρατάμε υψηλή μωτ, αλλά 60 ποδηλάτες να πηγαίνουν με 55 χαω δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Έμεινα λοιπόν στην ουρά του πελοτόν αλλά αρκετά καλλυμένος.
Στο τέλος των 6 χλμ ήταν η κλειστή αριστερή, που μας περνούσε κάτω απο τη γέφυρα και προς τη λίμνη. Φτάνοντας εκεί, είδα τους πρώτους να έχουν ήδη κάνει μια διαφορά και αποφάσισα να μην παρασυρθώ. "Θα μαζεύω κόσμο στο δρόμο" σκέφτηκα και όταν άρχισαν τα πάνω κάτω, έφτιαξα ένα ρυθμό και συνέχισα.
Ήδη μετά απο 3 χιλιόμετρα, όπου η ζέστη μεγάλωνε, άρχισαν να μένουν ποδηλάτες. Όποιον έβλεπα του φώναζα να κολλήσει πίσω. Σε κάποια φάση κοιτώ και βλέπω πίσω μου ένα τραινάκι 6-7 ποδηλάτες! Συχνά πυκνά τους φώναζα "Όλα καλά;", "Καλά" μου απαντούσαν και κοιτούσα πάλι τα βατ και το δρόμο.
Κρατούσα λίγο πιο δυνατό ρυθμό απο ό,τι ήθελα, αλλά ήλπιζα για το καλύτερο. Δυστυχώς δεν είχα ξανακάνει τη διαδρομή και προσπαθούσα απο τα παιδιά να πάρω πληροφορίες. Περάσαμε τη πρώτη υδροδοσία αλλά δεν πήρα νεράκι. Στη δεύτερη όμως το χρειαζόμουν. Πήρα το δροσερό μπουκαλάκι, το μισό πάνω μου το μισό το ήπια.
Σε λιγο φτάναμε στο φράγμα. Με είχαν προειδοποιήσει ότι ο δρόμος είναι άσχημος και η κατάβαση απότομη. Έτσι και ήταν. Στα 200 μέτρα κάτω βλέπω δεξιά ασθενοφόρο. Υποσυνείδητα η σκέψη μου πήγε στον αναίτιο θάνατο ενός ποδηλάτη που είχαμε αυτές τις μέρες σε ένα αγώνα. "Είσαι καλά;" τον ρωτάω "Καλά, καλά" μου γνέφει. Αργότερα έμαθα ότι έπαθε λάστιχο στην κατηφόρα και είχε απλά εκδορές.
Μετά το φράγμα και την 3η υδροδοσία, ξεκινά το μαρτύριο. Οι ανηφόρες πιο απότομες και πιο κοντές. Το γκρουπάκι μας διαλύεται και ο καθένας για τον εαυτό του. Βάζω στόχο ένα βουνίσιο που ήταν κοντά μας αλλά δεν συνεργαζόταν. Στην μια ανηφόρα τον περνώ μετά με ξαναπερνάει. "Έχεις τριπλέτα μπροστά πουλάκι μου" σκέφτομαι και βάζω το κεφάλι κάτω. Φαίνεται ότι χάνει δυνάμεις. Στο τελείωμα της 3η ανηφόρας, ανεβάζω δίσκο, πατάω αποφασιστικά, τον περνάω γρήγορα και... ήταν το τελευταίο που είδα απο αυτόν.
Επόμενος στόχος, κουρσάς με μπλούζα Hellas. Φαίνεται να πάει χαλαρά. Σιγά σιγά πλησιάζω, σε μια ανηφόρα είμαι κοντά, με ακούει και στο ισιάδι μετά πατάει, πατάω κι εγώ αλλά το τεπόζιτο έχει αδειάσει.... Κοιτάω θερμόμετρο και βλέπω κάτι 36αρια! "Γι αυτό δεν πέφτουν οι παλμοί" σκέφτομαι.
Πινακίδα που με ειδοποιεί ότι μένουν ακόμα 10 χλμ αγώνα. Μαζεύω ό,τι δυνάμεις έχω και φτιάχνω ρυθμό. Ξέρω ότι έχω μια ακόμα μέτρια ανηφόρα εμπρός μου, αλλά που; Μπαίνω σε ένα χωριό και κάτι παπούδες μου φωνάζουν "Βάρα το, βάρα το!" "Που είναι...." πάω να πω και με αποστομώνουν, "Δεν έχει άλλη ανηφόρα, άντε βάρα πετάλι!"
Γελάω, πέρνω ακόμα ένα νεράκι και πατάω στην επόμενη κατωφέρεια. Ήδη βλέπω απο μακριά τα Σέρβια. Σε λίγο μπαίνω μέσα στην πόλη και κάνω τα τελευταία 2 χιλιόμετρα στο φτερό. Κλειστή αριστερή για τερματισμό και οι παίδες που έχουν κάνει κερκίδα φωνάζουν "Πάτα Σπύρο πάτα!"
Κάνω τις τελευταίες πεταλιές με ορθοπέλο και τερματίζω.Σταματώ και παίρνω ακόμα ένα νεράκι. Ιδρωμένος, καταπονημένος, ψάχνοντας για ανάσες, αλλά με ένα βαθύ χαμόγελο μαζί με τους φίλους μου. Αυτό κυρίες και κύριοι, είναι η ποδηλασία!
Να συμπληρώσω ότι η οργάνωση του αγώνα ήταν πολύ καλύτερη απο ό,τι νόμιζα, και μου έκανε θετική εντύπωση η συμμετοχή του κόσμου απο όπου περνούσαμε.
Ήταν ένας όμορφος αγώνας!
Στο τέλος των 6 χλμ ήταν η κλειστή αριστερή, που μας περνούσε κάτω απο τη γέφυρα και προς τη λίμνη. Φτάνοντας εκεί, είδα τους πρώτους να έχουν ήδη κάνει μια διαφορά και αποφάσισα να μην παρασυρθώ. "Θα μαζεύω κόσμο στο δρόμο" σκέφτηκα και όταν άρχισαν τα πάνω κάτω, έφτιαξα ένα ρυθμό και συνέχισα.
Ήδη μετά απο 3 χιλιόμετρα, όπου η ζέστη μεγάλωνε, άρχισαν να μένουν ποδηλάτες. Όποιον έβλεπα του φώναζα να κολλήσει πίσω. Σε κάποια φάση κοιτώ και βλέπω πίσω μου ένα τραινάκι 6-7 ποδηλάτες! Συχνά πυκνά τους φώναζα "Όλα καλά;", "Καλά" μου απαντούσαν και κοιτούσα πάλι τα βατ και το δρόμο.
Κρατούσα λίγο πιο δυνατό ρυθμό απο ό,τι ήθελα, αλλά ήλπιζα για το καλύτερο. Δυστυχώς δεν είχα ξανακάνει τη διαδρομή και προσπαθούσα απο τα παιδιά να πάρω πληροφορίες. Περάσαμε τη πρώτη υδροδοσία αλλά δεν πήρα νεράκι. Στη δεύτερη όμως το χρειαζόμουν. Πήρα το δροσερό μπουκαλάκι, το μισό πάνω μου το μισό το ήπια.
Σε λιγο φτάναμε στο φράγμα. Με είχαν προειδοποιήσει ότι ο δρόμος είναι άσχημος και η κατάβαση απότομη. Έτσι και ήταν. Στα 200 μέτρα κάτω βλέπω δεξιά ασθενοφόρο. Υποσυνείδητα η σκέψη μου πήγε στον αναίτιο θάνατο ενός ποδηλάτη που είχαμε αυτές τις μέρες σε ένα αγώνα. "Είσαι καλά;" τον ρωτάω "Καλά, καλά" μου γνέφει. Αργότερα έμαθα ότι έπαθε λάστιχο στην κατηφόρα και είχε απλά εκδορές.
Μετά το φράγμα και την 3η υδροδοσία, ξεκινά το μαρτύριο. Οι ανηφόρες πιο απότομες και πιο κοντές. Το γκρουπάκι μας διαλύεται και ο καθένας για τον εαυτό του. Βάζω στόχο ένα βουνίσιο που ήταν κοντά μας αλλά δεν συνεργαζόταν. Στην μια ανηφόρα τον περνώ μετά με ξαναπερνάει. "Έχεις τριπλέτα μπροστά πουλάκι μου" σκέφτομαι και βάζω το κεφάλι κάτω. Φαίνεται ότι χάνει δυνάμεις. Στο τελείωμα της 3η ανηφόρας, ανεβάζω δίσκο, πατάω αποφασιστικά, τον περνάω γρήγορα και... ήταν το τελευταίο που είδα απο αυτόν.
Επόμενος στόχος, κουρσάς με μπλούζα Hellas. Φαίνεται να πάει χαλαρά. Σιγά σιγά πλησιάζω, σε μια ανηφόρα είμαι κοντά, με ακούει και στο ισιάδι μετά πατάει, πατάω κι εγώ αλλά το τεπόζιτο έχει αδειάσει.... Κοιτάω θερμόμετρο και βλέπω κάτι 36αρια! "Γι αυτό δεν πέφτουν οι παλμοί" σκέφτομαι.
Πινακίδα που με ειδοποιεί ότι μένουν ακόμα 10 χλμ αγώνα. Μαζεύω ό,τι δυνάμεις έχω και φτιάχνω ρυθμό. Ξέρω ότι έχω μια ακόμα μέτρια ανηφόρα εμπρός μου, αλλά που; Μπαίνω σε ένα χωριό και κάτι παπούδες μου φωνάζουν "Βάρα το, βάρα το!" "Που είναι...." πάω να πω και με αποστομώνουν, "Δεν έχει άλλη ανηφόρα, άντε βάρα πετάλι!"
Γελάω, πέρνω ακόμα ένα νεράκι και πατάω στην επόμενη κατωφέρεια. Ήδη βλέπω απο μακριά τα Σέρβια. Σε λίγο μπαίνω μέσα στην πόλη και κάνω τα τελευταία 2 χιλιόμετρα στο φτερό. Κλειστή αριστερή για τερματισμό και οι παίδες που έχουν κάνει κερκίδα φωνάζουν "Πάτα Σπύρο πάτα!"
Κάνω τις τελευταίες πεταλιές με ορθοπέλο και τερματίζω.Σταματώ και παίρνω ακόμα ένα νεράκι. Ιδρωμένος, καταπονημένος, ψάχνοντας για ανάσες, αλλά με ένα βαθύ χαμόγελο μαζί με τους φίλους μου. Αυτό κυρίες και κύριοι, είναι η ποδηλασία!
Να συμπληρώσω ότι η οργάνωση του αγώνα ήταν πολύ καλύτερη απο ό,τι νόμιζα, και μου έκανε θετική εντύπωση η συμμετοχή του κόσμου απο όπου περνούσαμε.
Ήταν ένας όμορφος αγώνας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου