Κυριακή 8/6
H απόφαση για να συμμετάσχω σε ένα αγώνα εκτός Δυτικής Μακεδονίας, είχε βγει μερικούς μήνες πριν. Ο γύρος του Λαγκαδά ήταν ότι έπρεπε για να μετρήσω τις δυνάμεις μου, μία βδομάδα πριν τον αγώνα της Λίμνης Πολύφυτου.
Έτσι, λίγο μετά τις 7 ξεκινήσαμε μαζί με την Αλεξία απο Φλώρινα και μετά 2μιση περίπου ώρες φτάναμε στα Λουτρά Λαγκαδά, μια περιοχή 2 χλμ απο την κωμόπολη, ιδανική για τέτοιες εκδηλώσεις
Αφού συναντηθήκαμε με το φίλο Κώστα απο Κομοτηνή, σειρά είχε η εγγραφή και η προετοιμασία
O Γιάννης απο Καστοριά είχε έρθει για τον παρθενικό του αγώνα και τα λέγαμε περιμένοντας την εκκίνηση
Χωρίς να το ξέρουμε, στην παρέα ήρθε ένας πιτσιρικάς που μετά 2 ώρες θα ήταν ο νικητής του Γύρου, o Nίκος Ιωαννίδης
Σιγά σιγά μαζευτήκαμε στην εκκίνηση, με τον ενθουσιασμό να ανεβαίνει
Δόθηκε η εκκίνηση και μας πήρε περίπου ένα χιλιόμετρο για να βρούμε τη θέση μας. Αν και υπήρχε για σχεδόν 18 χλμ προεκκίνηση, απο την αρχή καταλάβαμε ότι ήταν άτυπη.
Με 30-40 μωτ στο κοντεράκι, ο αγώνας είχε ήδη αρχίσει
Στρίβοντας αριστερά στην Ε.Ο. Θεσσαλονίκης Καβάλλας, ο ρυθμός ανέβηκε ακόμα περισσότερο γιατί είχαμε τον άνεμο πλάτη. Μια πτώση, ευτυχώς ανώδυνη, θύμισε σε όλους πόσο έπρεπε να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας.
Ευτυχώς η διοργάνωση είχε φροντίσει να υπάρχουν αρκετές μηχανές, που μας κρατούσαν στο δικό μας ρεύμα και μας προστάτευαν.
Όταν δόθηκε το ελεύθερο, το καταλάβαμε απο το σπάσιμο του πελοτόν σε επιμέρους γκρουπάκια, μια και εγώ, ο Κώστας και ο Γιάννης βρισκόμασταν στην ουρά του.
Μέσα σε ένα χιλιόμετρο, όλο το ρεύμα είχε γεμίσει με σκόρπιους ποδηλάτες. Αρχίσαμε να πιάνουμε μερικούς, άλλοι κολλούσαν πίσω μας άλλοι έμεναν. Στο βάθος άρχισε να φαίνεται ένα μεγάλο γκρουπ από 20 ποδηλάτες. Αμέσως συνεννοηθήκαμε με τον Κώστα να το πιάσουμε, μια και ο Γιάννης είχε ήδη μείνει πίσω και ερχόταν στο ρυθμό του
Αρχίσαμε το "ρολόι" με το κοντέρ να γράφει 35, 37, 40 χαω
Μετά απο τρελλό πεταλάρισμα έμεναν μόνο 200 μέτρα ανάμεσα σε εμάς και το γκρουπ και το τεπόζιτο είχε ήδη αδειάσει.... πατήσαμε με ό,τι είχαμε και τελικά μπορέσαμε και κολλήσαμε. Ήταν η πιο σωστή κίνηση, η κίνηση που έπρεπε να κάνουμε
Προστατευμένοι πλέον στο γκρουπ, ταξιδεύαμε άνετα με 35 μωτ για τα επόμενα 30 χλμ μέχρι το Κολχικό, όπου και άρχιζε η ανάβαση του βουνού.
Ξεκινώντας η ανάβαση, σκεφτήκαμε να κυνηγήσουμε το γκρουπ που μας είχε φέρει μέχρι εκεί, αλλά μια και δεν γνώριζα ακριβώς τη μορφολογία της ανάβασης, αποφάσισα (με) να ακολουθήσω την πιο λογική λύση και να ανέβω με το ρυθμό μου
Σε λίγα χιλιόμετρα ο Κώστας έμεινε πίσω και συνέχισα μόνος μου. Σιγά σιγά έπιανα κόσμο, καθόμουν λίγο μαζί τους για μερικές ανάσες και πατούσα πάλι. Όπως στην τηλεόραση, μόνο που τώρα ήμουν εγώ που πονούσα. Όμως ο πόνος ήταν ελεγχόμενος, σημάδι ότι τα πόδια είχαν ακόμα να δώσουν.
Η μία και μοναδική υδροδοσία ήρθε στα μέσα του βουνού, εκεί που η κλίση γλύκαινε. Μπροστά μου είδα 2 μοναχικούς αναβάτες και έβαλα στόχο να τους πιάσω. Λίγο πριν τελειώσει το βουνό ήμουν στη ρόδα τους και το μαρτύριο είχε τελειώσει.
Μόλις είδαμε τη μηχανή και το σινιάλο για αριστερά, ήξερα ότι ξεκινούσε η κατηφόρα. Ξεκούραση για κάποια χιλιόμετρα και μετά άρχισαν τα ανηφοράκια.
Είχα ακόμα δυνάμεις, αλλά δεν ήξερα πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η υπόλοιπη διαδρομή και αποφάσισα να μείνω με τα παιδιά. Μετά απο 3 χλμ, όταν φάνηκε η μεγάλη κατηφόρα ξεκίνησαν οι αστραπές και ένας δυνατός πλάγιος άνεμος με απίστευτες ριπές
Σκέφτηκα "Να η ευκαιρία να ξεκολλήσω" γιατί δεν ήθελα να τους τραβήξω μέχρι τον τερματισμό. Σε 2 απότομα στροφολίκια πάτησα δυνατά και ξεκόλλησα. Όμως η κατηφόρα ήταν απότομη, έπιανα 70αρια και με τον δυνατό πλάγιο άνεμο ήταν πολύ επικίνδυνο
Κατέβηκα χαμηλά όσο πήγαινε για να χαμηλώσω το κέντρο βάρους και τα μάτια μου σκάναραν διαρκώς την άσφαλτο για να μπορώ να αποφεύγω τα κομμάτια απο κλαδιά και φύλλα που έφερνε ο άνεμος
Τελικά είδα κάτι περιπολικά μπροστά και σκέφτηκα ότι μάλλον φτάναμε Λαγκαδά. Ήρθε παρέα και ένας ακόμα ποδηλάτης που είχε μείνει πίσω και μαζί κάναμε τα 2 τελευταία χιλιόμετρα
Στα τελευταία 200 μέτρα έκανα το σπριντ και πήρα μερικά δευτερόλεπτα διαφορά, που περιέργως δεν φάνηκαν στην ηλεκτρονική χρονομέτρηση
Η Αλεξία με περίμενε στον τερματισμό
Περνώντας τη γραμμή του τερματισμού, ήταν τόσο η αδρεναλίνη που ευχαρίστως έκανα άλλα 10 χλμ
Έβγαλα μια αναμνηστική με το Νίκο και άρχισα να βάζω πάλι τα πολιτικά. Ο αγώνας είχε τελειώσει
Ξεκίνησαν οι απονομές και οι ανακοινώσεις απο τα μεγάφωνα
Αφού έκανα κι εγώ στο τέλος μια ανακοίνωση για το brevet μας και βάλαμε μερικές αφίσες, αφήσαμε το φιλόξενο χώρο των Λουτρών Λαγκαδά με ένα χαμόγελο στα χείλη
Να είμαστε καλά να έρθουμε πάλι του χρόνου
H απόφαση για να συμμετάσχω σε ένα αγώνα εκτός Δυτικής Μακεδονίας, είχε βγει μερικούς μήνες πριν. Ο γύρος του Λαγκαδά ήταν ότι έπρεπε για να μετρήσω τις δυνάμεις μου, μία βδομάδα πριν τον αγώνα της Λίμνης Πολύφυτου.
Έτσι, λίγο μετά τις 7 ξεκινήσαμε μαζί με την Αλεξία απο Φλώρινα και μετά 2μιση περίπου ώρες φτάναμε στα Λουτρά Λαγκαδά, μια περιοχή 2 χλμ απο την κωμόπολη, ιδανική για τέτοιες εκδηλώσεις
Αφού συναντηθήκαμε με το φίλο Κώστα απο Κομοτηνή, σειρά είχε η εγγραφή και η προετοιμασία
O Γιάννης απο Καστοριά είχε έρθει για τον παρθενικό του αγώνα και τα λέγαμε περιμένοντας την εκκίνηση
Χωρίς να το ξέρουμε, στην παρέα ήρθε ένας πιτσιρικάς που μετά 2 ώρες θα ήταν ο νικητής του Γύρου, o Nίκος Ιωαννίδης
Σιγά σιγά μαζευτήκαμε στην εκκίνηση, με τον ενθουσιασμό να ανεβαίνει
Δόθηκε η εκκίνηση και μας πήρε περίπου ένα χιλιόμετρο για να βρούμε τη θέση μας. Αν και υπήρχε για σχεδόν 18 χλμ προεκκίνηση, απο την αρχή καταλάβαμε ότι ήταν άτυπη.
Με 30-40 μωτ στο κοντεράκι, ο αγώνας είχε ήδη αρχίσει
Στρίβοντας αριστερά στην Ε.Ο. Θεσσαλονίκης Καβάλλας, ο ρυθμός ανέβηκε ακόμα περισσότερο γιατί είχαμε τον άνεμο πλάτη. Μια πτώση, ευτυχώς ανώδυνη, θύμισε σε όλους πόσο έπρεπε να τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας.
Ευτυχώς η διοργάνωση είχε φροντίσει να υπάρχουν αρκετές μηχανές, που μας κρατούσαν στο δικό μας ρεύμα και μας προστάτευαν.
Όταν δόθηκε το ελεύθερο, το καταλάβαμε απο το σπάσιμο του πελοτόν σε επιμέρους γκρουπάκια, μια και εγώ, ο Κώστας και ο Γιάννης βρισκόμασταν στην ουρά του.
Μέσα σε ένα χιλιόμετρο, όλο το ρεύμα είχε γεμίσει με σκόρπιους ποδηλάτες. Αρχίσαμε να πιάνουμε μερικούς, άλλοι κολλούσαν πίσω μας άλλοι έμεναν. Στο βάθος άρχισε να φαίνεται ένα μεγάλο γκρουπ από 20 ποδηλάτες. Αμέσως συνεννοηθήκαμε με τον Κώστα να το πιάσουμε, μια και ο Γιάννης είχε ήδη μείνει πίσω και ερχόταν στο ρυθμό του
Αρχίσαμε το "ρολόι" με το κοντέρ να γράφει 35, 37, 40 χαω
Μετά απο τρελλό πεταλάρισμα έμεναν μόνο 200 μέτρα ανάμεσα σε εμάς και το γκρουπ και το τεπόζιτο είχε ήδη αδειάσει.... πατήσαμε με ό,τι είχαμε και τελικά μπορέσαμε και κολλήσαμε. Ήταν η πιο σωστή κίνηση, η κίνηση που έπρεπε να κάνουμε
Προστατευμένοι πλέον στο γκρουπ, ταξιδεύαμε άνετα με 35 μωτ για τα επόμενα 30 χλμ μέχρι το Κολχικό, όπου και άρχιζε η ανάβαση του βουνού.
Ξεκινώντας η ανάβαση, σκεφτήκαμε να κυνηγήσουμε το γκρουπ που μας είχε φέρει μέχρι εκεί, αλλά μια και δεν γνώριζα ακριβώς τη μορφολογία της ανάβασης, αποφάσισα (με) να ακολουθήσω την πιο λογική λύση και να ανέβω με το ρυθμό μου
Σε λίγα χιλιόμετρα ο Κώστας έμεινε πίσω και συνέχισα μόνος μου. Σιγά σιγά έπιανα κόσμο, καθόμουν λίγο μαζί τους για μερικές ανάσες και πατούσα πάλι. Όπως στην τηλεόραση, μόνο που τώρα ήμουν εγώ που πονούσα. Όμως ο πόνος ήταν ελεγχόμενος, σημάδι ότι τα πόδια είχαν ακόμα να δώσουν.
Η μία και μοναδική υδροδοσία ήρθε στα μέσα του βουνού, εκεί που η κλίση γλύκαινε. Μπροστά μου είδα 2 μοναχικούς αναβάτες και έβαλα στόχο να τους πιάσω. Λίγο πριν τελειώσει το βουνό ήμουν στη ρόδα τους και το μαρτύριο είχε τελειώσει.
Μόλις είδαμε τη μηχανή και το σινιάλο για αριστερά, ήξερα ότι ξεκινούσε η κατηφόρα. Ξεκούραση για κάποια χιλιόμετρα και μετά άρχισαν τα ανηφοράκια.
Είχα ακόμα δυνάμεις, αλλά δεν ήξερα πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η υπόλοιπη διαδρομή και αποφάσισα να μείνω με τα παιδιά. Μετά απο 3 χλμ, όταν φάνηκε η μεγάλη κατηφόρα ξεκίνησαν οι αστραπές και ένας δυνατός πλάγιος άνεμος με απίστευτες ριπές
Σκέφτηκα "Να η ευκαιρία να ξεκολλήσω" γιατί δεν ήθελα να τους τραβήξω μέχρι τον τερματισμό. Σε 2 απότομα στροφολίκια πάτησα δυνατά και ξεκόλλησα. Όμως η κατηφόρα ήταν απότομη, έπιανα 70αρια και με τον δυνατό πλάγιο άνεμο ήταν πολύ επικίνδυνο
Κατέβηκα χαμηλά όσο πήγαινε για να χαμηλώσω το κέντρο βάρους και τα μάτια μου σκάναραν διαρκώς την άσφαλτο για να μπορώ να αποφεύγω τα κομμάτια απο κλαδιά και φύλλα που έφερνε ο άνεμος
Τελικά είδα κάτι περιπολικά μπροστά και σκέφτηκα ότι μάλλον φτάναμε Λαγκαδά. Ήρθε παρέα και ένας ακόμα ποδηλάτης που είχε μείνει πίσω και μαζί κάναμε τα 2 τελευταία χιλιόμετρα
Στα τελευταία 200 μέτρα έκανα το σπριντ και πήρα μερικά δευτερόλεπτα διαφορά, που περιέργως δεν φάνηκαν στην ηλεκτρονική χρονομέτρηση
Η Αλεξία με περίμενε στον τερματισμό
Περνώντας τη γραμμή του τερματισμού, ήταν τόσο η αδρεναλίνη που ευχαρίστως έκανα άλλα 10 χλμ
Έβγαλα μια αναμνηστική με το Νίκο και άρχισα να βάζω πάλι τα πολιτικά. Ο αγώνας είχε τελειώσει
Ξεκίνησαν οι απονομές και οι ανακοινώσεις απο τα μεγάφωνα
Αφού έκανα κι εγώ στο τέλος μια ανακοίνωση για το brevet μας και βάλαμε μερικές αφίσες, αφήσαμε το φιλόξενο χώρο των Λουτρών Λαγκαδά με ένα χαμόγελο στα χείλη
Να είμαστε καλά να έρθουμε πάλι του χρόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου